Το Μαρτύριο του Ταντάλου

Η έκφραση προέρχεται από την ελληνική μυθολογία και αναφέρεται στη κατάσταση αυτή που ενώ κάποιος επιθυμεί κάτι διακαώς, δεν μπορεί ποτέ να το αποκτήσει.
Ο Τάνταλος, ως γιος του Δία και της Πλουτούς, υπήρξε ομοτράπεζος των Θεών του Ολύμπου.
Επειδή όμως αμφισβήτησε τα «όσια και ιερά» των Ολύμπιων Θεών προδίδοντας τα μυστικά τους στους ανθρώπους και προσπάθησε να διαπιστώσει αν οι Ολύμπιοι θεοί μπορούσαν να εξαπατηθούν, καταδικάστηκε να πεινάει και να διψάει αιώνια:
Αφού κεραυνοβολήθηκε λοιπόν από τον Δία κατήλθε στον Άδη όπου κατ΄ εντολή των θεών, τοποθετήθηκε σε λάκκο γεμάτο νερό κάτω ακριβώς από κλαδιά δένδρων κατάφορτων με ολόγλυκους καρπούς.
Πεινώντας όμως και διψώντας αφόρητα, μόλις άπλωνε το χέρι του για να κόψει καρπούς τα κλαδιά ανέρχονταν αμέσως σε μεγάλο ύψος, κι όταν πάλι έσκυβε να πιει νερό αυτό εξαφανιζόταν ή απομακρύνονταν από τα πόδια του.

Η τιμωρία αυτή έμεινε γνωστή ως "το μαρτύριο του Ταντάλου".

πηγή: http://el.wikipedia.org

Ιδανικός κι ανάξιος εραστής

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
http://stixoi.info

«Χωριό Potemkin…»

Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της περιοδείας της στις νότιες επαρχίες της αχανούς Ρωσικής αυτοκρατορίας το 1787, η Μεγάλη Αικατερίνη θέλησε να μάθει από πρώτο χέρι πώς ζούσε ο λαός της….

Διατάχθηκε λοιπόν ο αυλικός Grigori Aleksandrovich Potemkin να διοργανώσει την περιοδεία με τέτοιο τρόπο, ώστε τα φτωχά χωριά της ρωσικής επαρχίας να φαίνονται ότι ευημερούν.…

Ο Potemkin έστελνε τους ανθρώπους του σε κάθε σταθμό της περιοδείας και με μπόλικα ρούβλια έστηναν ψεύτικα χωριά από χαρτί και άχυρο….

Έτσι, όταν έφτανε εκεί η Αυτοκράτειρα έβρισκε όμορφα χωριά ασβεστωμένα και καθαρά, όπου οι νοικοκυρές έστηναν μπουγάδα ή ετοίμαζαν μπορς τραγουδώντας…..

Και το δειλινό που γυρνούσαν οι άντρες από τα χωράφια, έστηναν χορό και τραγούδι με μπαλαλάικες και ακορντεόν στην πλατεία του χωριού, ρουφώντας τζάμπα βότκα….

Η αυτοκράτειρα ήταν ευχαριστημένη, αφού οι μουζίκοι, δούλοι και δουλοπάροικοι ήταν ευτυχισμένοι….

Ποιος θα τολμούσε να της πει την αλήθεια;

Από τότε η φράση «χωριό Potemkin» χρησιμοποιείται για να περιγράψει το φτιασίδωμα μιας κατάστασης που στην πραγματικότητα εξακολουθεί να είναι τραγική….